Το αιμάτωμα είναι η συγκέντρωση αίματος έξω από τα αιμοφόρα αγγεία, που συνήθως προκαλείται από τραυματισμό ή ρήξη αιμοφόρων αγγείων κάτω από το δέρμα, στους μυς ή σε εσωτερικά όργανα. Αυτή η συγκέντρωση μπορεί να προκαλέσει οίδημα και πόνο, ενώ συχνά παρουσιάζεται ως μελανιά στην επιφάνεια του δέρματος.

Ανατομία της περιοχής

Το αιμάτωμα μπορεί να εμφανιστεί σε διάφορα επίπεδα του σώματος:

• • • Υποδόριο αιμάτωμα: Συμβαίνει ακριβώς κάτω από το δέρμα και προκαλεί μελανιές ή μώλωπες.
    • Ενδομυϊκό αιμάτωμα: Αναπτύσσεται μέσα στον μυϊκό ιστό, συνήθως από τραυματισμό στους μύες.
    • Αρθρικό αιμάτωμα: Συμβαίνει μέσα στις αρθρώσεις και μπορεί να περιορίσει την κινητικότητα της άρθρωσης.
    • Εσωτερικά αιματώματα: Εμφανίζονται σε εσωτερικά όργανα ή κοιλότητες του σώματος και απαιτούν πιο άμεση και εντατική φροντίδα.

Συμπτώματα

• • • Πόνος και ευαισθησία στην περιοχή.
    • Διόγκωση ή οίδημα, το οποίο μπορεί να είναι μαλακό ή σκληρό, ανάλογα με το μέγεθος και τη θέση του αιματώματος.
    • Αλλαγή χρώματος του δέρματος (μελανιά) που μπορεί να ποικίλει από κόκκινο, μπλε ή μοβ στην αρχή, έως κίτρινο και πράσινο κατά τη διάρκεια της επούλωσης.
    • Μειωμένη κινητικότητα σε περιπτώσεις που το αιμάτωμα επηρεάζει μυ ή άρθρωση.
    • Σε πιο σοβαρές περιπτώσεις, αίσθημα θερμότητας και έντονος πόνος στην περιοχή λόγω της φλεγμονής.

Δράση της φυσικοθεραπείας

Η φυσικοθεραπεία είναι σημαντική για την προώθηση της επούλωσης του αιματώματος και την αποκατάσταση της λειτουργικότητας. Οι κύριες μέθοδοι περιλαμβάνουν:

1. 1. Ανάπαυση και προστασία της περιοχής:

• • • Αποφυγή δραστηριοτήτων που επιβαρύνουν την περιοχή και προκαλούν περαιτέρω τραυματισμό.
    • Ακινητοποίηση σε σοβαρές περιπτώσεις για τη μείωση της καταπόνησης.

1. 2. Κρυοθεραπεία:

• • • Εφαρμογή πάγου τις πρώτες 24-48 ώρες για να μειωθεί το οίδημα και η φλεγμονή. Η ψυχρή θεραπεία βοηθά στη μείωση της ροής αίματος στην περιοχή και στον περιορισμό της έκτασης του αιματώματος.

1. 3. Περίδεση και ανύψωση:

• • • Χρήση ελαστικών επιδέσμων για τη μείωση του οιδήματος.
    • Ανύψωση του άκρου (όταν είναι εφικτό) για να βοηθηθεί η αποστράγγιση του αίματος και να μειωθεί το οίδημα.

1. 4. Ηλεκτροθεραπεία:

• • • Τεχνικές όπως το TENS για την ανακούφιση από τον πόνο.
    • Χρήση υπερήχων για να προωθηθεί η απορρόφηση του αιματώματος και η μείωση της φλεγμονής.

1. 5. Ήπια κινητοποίηση:

• • • Ήπιες ασκήσεις κινητοποίησης για την αποκατάσταση του εύρους κίνησης, ιδιαίτερα αν το αιμάτωμα βρίσκεται σε μυ ή άρθρωση.
    • Αυτές οι ασκήσεις γίνονται με προσοχή για να αποφευχθεί η επιδείνωση του αιματώματος.

1. 6. Θερμοθεραπεία (μετά την οξεία φάση):

• • • Χρήση θερμών επιθεμάτων για την προώθηση της κυκλοφορίας του αίματος και την επιτάχυνση της απορρόφησης του αιματώματος μετά τις πρώτες 48 ώρες.

1. 7. Μάλαξη:

• • • Ήπια μάλαξη για τη βελτίωση της κυκλοφορίας και την προώθηση της απορρόφησης του αιματώματος όταν η οξεία φάση έχει υποχωρήσει.

1. 8. Ασκήσεις ενδυνάμωσης:

• • • Σταδιακές ασκήσεις ενδυνάμωσης των μυών γύρω από την επηρεαζόμενη περιοχή για την αποκατάσταση της σταθερότητας και της λειτουργικότητας, όταν η περιοχή είναι έτοιμη.

Το έγκαυμα είναι ένας τραυματισμός του δέρματος και των υποκείμενων ιστών που προκαλείται από θερμότητα, χημικές ουσίες, ηλεκτρισμό, ακτινοβολία ή τριβή. Τα εγκαύματα κατατάσσονται ανάλογα με τη σοβαρότητά τους σε πρώτου, δευτέρου και τρίτου βαθμού, με τον βαθμό να αντιπροσωπεύει την έκταση της βλάβης στους ιστούς.

Ανατομία της περιοχής

Το δέρμα αποτελείται από τρία κύρια στρώματα:

1. 1. 1. Επιδερμίδα: Το εξωτερικό προστατευτικό στρώμα του δέρματος.
      2. Χόριο: Το δεύτερο στρώμα που περιέχει αιμοφόρα αγγεία, νεύρα, ιδρωτοποιούς αδένες και θύλακες τριχών.
      3. Υποδόριο ιστό (υποδερμίδα): Το βαθύτερο στρώμα που περιέχει λιπώδη ιστό και συνδέεται με τους μύες.

Τα εγκαύματα προκαλούν καταστροφή αυτών των ιστών σε διαφορετικά βάθη:

• • • Πρώτου βαθμού: Επηρεάζει μόνο την επιδερμίδα (επιφανειακό έγκαυμα). Το δέρμα είναι κόκκινο και πονά, αλλά δεν υπάρχουν φλύκταινες.
    • Δευτέρου βαθμού: Επηρεάζει την επιδερμίδα και το χόριο. Το δέρμα είναι κόκκινο, πονάει, και εμφανίζει φλύκταινες. Μπορεί να υπάρχει και οίδημα.
    • Τρίτου βαθμού: Επηρεάζει όλα τα στρώματα του δέρματος και μπορεί να φτάσει μέχρι και τον υποδόριο ιστό ή και τους μύες. Το δέρμα μπορεί να φαίνεται άσπρο, μαύρο ή απανθρακωμένο και είναι συνήθως ανώδυνο λόγω της καταστροφής των νευρικών απολήξεων.

Συμπτώματα

• • • Πόνος: Συνήθως παρών στα εγκαύματα πρώτου και δευτέρου βαθμού, ενώ μπορεί να απουσιάζει στα εγκαύματα τρίτου βαθμού.
    • Ερυθρότητα και οίδημα: Εμφανίζονται σε εγκαύματα πρώτου και δευτέρου βαθμού.
    • Φλύκταινες: Κοινές στα εγκαύματα δευτέρου βαθμού.
    • Αλλαγή χρώματος του δέρματος: Στα εγκαύματα τρίτου βαθμού, το δέρμα μπορεί να γίνει λευκό, μαύρο ή καφέ.
    • Απώλεια αίσθησης: Σε σοβαρά εγκαύματα, λόγω της βλάβης των νεύρων.

Δράση της φυσικοθεραπείας

Η φυσικοθεραπεία είναι σημαντική για την αποκατάσταση της κινητικότητας, την πρόληψη της σκλήρυνσης των ιστών, και την αποφυγή των επιπλοκών όπως οι συμφύσεις και οι παραμορφώσεις. Οι βασικές παρεμβάσεις περιλαμβάνουν:

1. 1. Πρόληψη της σκλήρυνσης των ιστών και των ουλών:

• • • Τεχνικές μάλαξης για την ενυδάτωση και την απαλότητα της περιοχής.
    • Χρήση ειδικών ελαστικών επιδέσμων ή ενδυμάτων πίεσης για την πρόληψη των υπερτροφικών ουλών.

1. 2. Ασκήσεις κινητοποίησης και διάτασης:

• • • Ήπιες ασκήσεις για τη διατήρηση του εύρους κίνησης στις αρθρώσεις που επηρεάζονται από το έγκαυμα.
    • Σταδιακή αύξηση της έντασης των ασκήσεων για την αποφυγή συστολής των ουλών και της μυϊκής δυσκαμψίας.

1. 3. Εκπαίδευση στάσης και βάδισης (εφόσον τα εγκαύματα βρίσκονται στα κάτω άκρα):

• • • Εκπαίδευση του ασθενούς για τη σωστή στάση και βάδιση ώστε να μειωθεί η καταπόνηση και να προληφθούν περαιτέρω τραυματισμοί.
    • Χρήση βοηθημάτων αν χρειάζεται (π.χ., βακτηρίες) για τη βελτίωση της κινητικότητας.

1. 4. Θερμοθεραπεία και κρυοθεραπεία:

• • • Σε πιο χρόνιες φάσεις, η θερμοθεραπεία μπορεί να βοηθήσει στην αύξηση της κυκλοφορίας του αίματος και στη χαλάρωση των μυών.
    • Κρυοθεραπεία μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη μείωση του οιδήματος στις πρώτες φάσεις.

1. 5. Ενδυνάμωση:

• • • Σταδιακή ενδυνάμωση των μυών που επηρεάζονται για να αποτραπεί η απώλεια μυϊκής μάζας και να αποκατασταθεί η λειτουργικότητα.

1. 6. Εκπαίδευση ασθενούς:

• • • Συμβουλές για την περιποίηση των ουλών και την ενυδάτωση της επιδερμίδας.
    • Εργονομικές οδηγίες για την αποφυγή τραυματισμών και την αποκατάσταση της λειτουργικότητας στην καθημερινή ζωή.

Το εξάρθρημα είναι η πλήρης απομάκρυνση των αρθρικών επιφανειών από τη φυσιολογική τους θέση, συνήθως λόγω έντονου τραυματισμού, όπως πτώση ή χτύπημα. Το εξάρθρημα μπορεί να εμφανιστεί σε οποιαδήποτε άρθρωση του σώματος, με τις πιο κοινές περιοχές να περιλαμβάνουν τον ώμο, το γόνατο, τον αγκώνα και τους δάκτυλους.

Ανατομία της περιοχής

Οι αρθρώσεις αποτελούνται από:

• • • Αρθρικές επιφάνειες: Οι επιφάνειες των οστών που καλύπτονται με χόνδρο και επιτρέπουν την κίνηση.
    • Σύνδεσμοι: Σταθεροποιούν τις αρθρώσεις, κρατώντας τα οστά στη σωστή θέση.
    • Μύες και τένοντες: Υποστηρίζουν και κινούν την άρθρωση.
    • Αρθρική κάψα: Καλύπτει και προστατεύει την άρθρωση.

Σε ένα εξάρθρημα, οι αρθρικές επιφάνειες διαχωρίζονται πλήρως, και οι σύνδεσμοι, οι τένοντες και η κάψα μπορεί να υποστούν βλάβες.

Συμπτώματα

• • • Έντονος πόνος: Συνήθως άμεσος και έντονος τη στιγμή του τραυματισμού.
    • Ανικανότητα κίνησης: Η άρθρωση χάνει τη λειτουργικότητά της και μπορεί να παρατηρηθεί ανώμαλη θέση.
    • Οίδημα και παραμόρφωση: Η άρθρωση εμφανίζεται παραμορφωμένη και διογκωμένη.
    • Μώλωπες: Αιμορραγία στους γύρω ιστούς λόγω της βλάβης των αιμοφόρων αγγείων.
    • Μούδιασμα ή μυρμήγκιασμα: Μπορεί να εμφανιστεί, ειδικά αν επηρεάζονται τα νεύρα στην περιοχή.

Δράση της φυσικοθεραπείας

Η φυσικοθεραπεία είναι κρίσιμη για την αποκατάσταση της λειτουργικότητας της άρθρωσης και την αποφυγή μελλοντικών εξαρθρημάτων. Οι παρεμβάσεις περιλαμβάνουν:

1. 1. Αρχική φάση (μετά την ανάταξη):

• • • Ακινητοποίηση: Μετά την ανάταξη της άρθρωσης, χρησιμοποιούνται νάρθηκες ή άλλες μορφές ακινητοποίησης για την προστασία της άρθρωσης και την επούλωση των μαλακών μορίων.
    • Μείωση του οιδήματος και του πόνου: Εφαρμογή πάγου και ανύψωση της άρθρωσης για τη μείωση της φλεγμονής και της δυσφορίας.

1. 2. Φάση αποκατάστασης:

• • • Ασκήσεις κινητοποίησης: Ήπιες παθητικές ασκήσεις που βοηθούν στην αποκατάσταση του εύρους κίνησης χωρίς να επιβαρύνουν την άρθρωση.
    • Ασκήσεις ενδυνάμωσης: Ενδυνάμωση των μυών γύρω από την άρθρωση για την επαναφορά της σταθερότητας και τη βελτίωση της λειτουργικότητας.
    • Ασκήσεις ιδιοδεκτικότητας: Εκπαίδευση της άρθρωσης σε κινήσεις και δραστηριότητες που βοηθούν στην αποκατάσταση του ελέγχου και της σταθερότητας.

1. 3. Λειτουργική αποκατάσταση:

• • • Προχωρημένες ασκήσεις: Εφαρμογή ασκήσεων που προσομοιώνουν καθημερινές ή αθλητικές δραστηριότητες για την προετοιμασία της άρθρωσης να επιστρέψει σε πλήρη λειτουργικότητα.
    • Ασκήσεις ισορροπίας και συντονισμού: Ενίσχυση της σταθερότητας της άρθρωσης και βελτίωση της ισορροπίας για την αποφυγή νέων τραυματισμών.

1. 4. Πρόληψη υποτροπών:

• • • Εκπαίδευση ασθενούς: Ο φυσικοθεραπευτής διδάσκει τον ασθενή σωστές τεχνικές κίνησης και πρόληψης για να αποφύγει νέες εξαρθρώσεις.
    • Πρόγραμμα ενδυνάμωσης και διάτασης: Μακροπρόθεσμο πρόγραμμα για τη βελτίωση της σταθερότητας και της κινητικότητας της άρθρωσης.

Το διάστρεμμα ή η ρήξη συνδέσμων είναι ένας τραυματισμός των συνδέσμων που συνδέουν τα οστά στις αρθρώσεις, προκαλούμενος από υπερβολική ή ξαφνική κίνηση. Ένα διάστρεμμα μπορεί να κυμαίνεται από μερική υπερδιάταση των συνδέσμων (ήπιο διάστρεμμα) μέχρι πλήρη ρήξη (σοβαρό διάστρεμμα).

Ανατομία της περιοχής

Οι σύνδεσμοι είναι ισχυρές ζώνες συνδετικού ιστού που συνδέουν τα οστά μεταξύ τους, σταθεροποιώντας τις αρθρώσεις και ελέγχοντας την κίνηση. Οι περιοχές που είναι πιο επιρρεπείς σε διάστρεμμα περιλαμβάνουν:

• • • Αστραγάλους: Ένα από τα πιο συχνά σημεία διαστρέμματος, ειδικά στους έξω πλευρικούς συνδέσμους.
    • Γόνατα: Με τους πρόσθιους χιαστούς συνδέσμους (ACL) και τους πλάγιους συνδέσμους να είναι ευάλωτοι σε τραυματισμούς.
    • Καρπούς: Συχνά διαστρέμματα συμβαίνουν κατά την πτώση με το χέρι τεντωμένο.

Συμπτώματα

• • • Πόνος: Εντοπισμένος στην περιοχή της βλάβης και μπορεί να επιδεινώνεται με την κίνηση ή την πίεση.
    • Οίδημα: Συνήθως εμφανίζεται άμεσα ή λίγο μετά τον τραυματισμό, λόγω της συσσώρευσης υγρού στην περιοχή.
    • Μώλωπες: Αλλαγή στο χρώμα του δέρματος λόγω αιμορραγίας από τους κατεστραμμένους ιστούς.
    • Μειωμένο εύρος κίνησης: Περιορισμός στην κίνηση της άρθρωσης λόγω πόνου και οιδήματος.
    • Αστάθεια: Σε σοβαρές περιπτώσεις, η άρθρωση μπορεί να αισθάνεται ασταθής ή αδύναμη, ιδιαίτερα αν έχει συμβεί ρήξη συνδέσμου.

Δράση της φυσικοθεραπείας

Η φυσικοθεραπεία παίζει σημαντικό ρόλο στην αποκατάσταση και την επαναφορά της λειτουργικότητας της άρθρωσης μετά από διάστρεμμα ή ρήξη συνδέσμων. Οι βασικές παρεμβάσεις περιλαμβάνουν:

1. 1. Αρχική φάση (οξεία φάση):

• • • Αντιμετώπιση του οιδήματος και του πόνου: Η χρήση πάγου, ανύψωσης του άκρου και συμπίεσης μπορεί να βοηθήσει στη μείωση του οιδήματος και του πόνου.
    • Ακινητοποίηση: Ανάλογα με τη σοβαρότητα του τραυματισμού, μπορεί να χρησιμοποιηθούν νάρθηκες ή επίδεσμοι για την προστασία της άρθρωσης.
    • Προστασία της άρθρωσης: Αποφυγή υπερβολικών κινήσεων που θα μπορούσαν να επιδεινώσουν τη βλάβη.

1. 2. Φάση αποκατάστασης:

• • • Ασκήσεις κινητοποίησης: Ήπιες παθητικές και ενεργητικές ασκήσεις για την αποκατάσταση του εύρους κίνησης χωρίς πόνο.
    • Ασκήσεις ενδυνάμωσης: Σταδιακή ενδυνάμωση των μυών γύρω από την άρθρωση για την αποκατάσταση της σταθερότητας και της αντοχής.
    • Προοδευτική επαναφορά της κινητικότητας: Χρήση ασκήσεων που αυξάνουν την ισορροπία και την ιδιοδεκτικότητα της άρθρωσης, προκειμένου να επανέλθει η λειτουργικότητά της.

1. 3. Τελική φάση (λειτουργική αποκατάσταση):

• • • Προχωρημένες ασκήσεις ισορροπίας και συντονισμού: Βελτίωση της ιδιοδεκτικότητας της άρθρωσης και αποκατάσταση των φυσιολογικών κινήσεων.
    • Επαναφορά σε αθλητικές και λειτουργικές δραστηριότητες: Εφαρμογή ασκήσεων προσομοίωσης καθημερινών δραστηριοτήτων ή αθλητικών κινήσεων για την αποκατάσταση της πλήρους λειτουργικότητας.

1. 4. Μακροπρόθεσμη πρόληψη:

• • • Εκπαίδευση του ασθενούς στη σωστή τεχνική κινήσεων και ασκήσεων.
    • Πρόγραμμα ενδυνάμωσης και διατάσεων για την αποφυγή μελλοντικών τραυματισμών.

Η μυϊκή θλάση είναι ένας τραυματισμός των μυϊκών ινών που προκύπτει συνήθως από απότομη ή υπερβολική διάταση του μυός, υπερκόπωση ή άμεσο χτύπημα. Η θλάση προκαλείται όταν οι μυϊκές ίνες ή ο συνδετικός ιστός που τις περιβάλλει (περιμύϊο) υποστούν ρήξη, κάτι που οδηγεί σε πόνο και λειτουργική αδυναμία.

Ανατομία της περιοχής

Οι μύες αποτελούνται από μυϊκές ίνες, οι οποίες είναι οργανωμένες σε δέσμες και περιβάλλονται από συνδετικό ιστό. Οι μυϊκές ίνες συνδέονται με τένοντες που προσφύονται στα οστά, επιτρέποντας την κίνηση των αρθρώσεων. Η θλάση μπορεί να επηρεάσει:

• • • Μυϊκές ίνες: Ρήξη σε ένα μέρος του μυός.
    • Συνδετικός ιστός: Βλάβη στον περιμύϊο ή στο ενδομύϊο (ιστός που περιβάλλει τις ίνες).
    • Αιμοφόρα αγγεία: Μπορεί να υποστούν βλάβη και να προκαλέσουν αιμορραγία και οίδημα.

Συμπτώματα

• • • Πόνος: Συνήθως έντονος και εμφανίζεται άμεσα μετά τον τραυματισμό.
    • Οίδημα: Πρήξιμο στην περιοχή λόγω της φλεγμονής και της πιθανής αιμορραγίας.
    • Μώλωπες: Εκχύμωση (μελανιά) αν υπάρχει αιμορραγία στους υποκείμενους ιστούς.
    • Αδυναμία: Μείωση της δύναμης του μυός, με δυσκολία στην κίνηση ή στη φόρτιση της περιοχής.
    • Ευαισθησία: Η περιοχή είναι ευαίσθητη στην αφή και μπορεί να εμφανίζεται σπασμός του μυός.

Δράση της φυσικοθεραπείας

Η φυσικοθεραπεία είναι καθοριστική για την αντιμετώπιση της μυϊκής θλάσης, αποσκοπώντας στη μείωση του πόνου, στην αποκατάσταση της λειτουργικότητας και στην πρόληψη υποτροπών.

1. 1. Αρχική φάση (Πρώτες 48 ώρες):

• • • Ακινητοποίηση και ανάπαυση: Ο περιορισμός της κίνησης και η ανάπαυση του μυός βοηθούν στη μείωση του πόνου και της φλεγμονής.
    • Εφαρμογή πάγου: Μειώνει τη φλεγμονή και το οίδημα, ενώ βοηθά στην ανακούφιση από τον πόνο.
    • Συμπίεση και ανύψωση: Βοηθούν στη μείωση του οιδήματος και της αιμορραγίας.

1. 2. Μεταγενέστερη φάση αποκατάστασης:

• • • Ήπιες διατάσεις: Αρχικά, εκτελούνται ήπιες παθητικές διατάσεις για την πρόληψη της ακαμψίας και τη βελτίωση του εύρους κίνησης.
    • Ασκήσεις ενδυνάμωσης: Προοδευτικές ασκήσεις που στοχεύουν στην ενδυνάμωση των μυϊκών ινών και την επαναφορά της λειτουργικότητας του μυός. Η προσοχή δίνεται στη σταδιακή αύξηση της έντασης για αποφυγή υποτροπής.
    • Θερμοθεραπεία: Χρήση ζεστών επιθεμάτων ή υπερήχων για τη βελτίωση της κυκλοφορίας του αίματος και την επιτάχυνση της επούλωσης.

1. 3. Τελική φάση (Αποκατάσταση και επαναφορά σε δραστηριότητες):

• • • Λειτουργική αποκατάσταση: Εφαρμογή ειδικών ασκήσεων που προσομοιώνουν τις καθημερινές δραστηριότητες ή αθλητικές κινήσεις για την προετοιμασία του μυός να ανταποκριθεί σταδιακά σε φυσιολογικές και απαιτητικές δραστηριότητες.
    • Ασκήσεις ιδιοδεκτικότητας: Εκπαίδευση του ασθενή να ανακτήσει τον έλεγχο της κίνησης και της σταθερότητας του μυός.

1. 4. Πρόληψη υποτροπών:

• • • Εκπαίδευση ασθενούς: Διδάσκονται τεχνικές και ασκήσεις που μπορούν να ενισχύσουν τους μύες και να αποτρέψουν νέους τραυματισμούς.
    • Συνεχείς ασκήσεις ενδυνάμωσης και διάτασης: Μακροχρόνιο πρόγραμμα άσκησης που προσαρμόζεται στις ανάγκες του ασθενούς για την ενίσχυση της μυϊκής αντοχής και ευλυγισίας.

Το κάταγμα είναι η πλήρης ή μερική ρήξη ενός οστού και μπορεί να προκληθεί από τραυματισμό (π.χ. πτώση, χτύπημα), υπερβολική καταπόνηση ή παθολογικές καταστάσεις που αποδυναμώνουν τα οστά, όπως η οστεοπόρωση. Τα κατάγματα μπορούν να είναι ανοιχτά (όταν το οστό διαπερνά το δέρμα) ή κλειστά (όταν το οστό παραμένει μέσα στον ιστό). Υπάρχουν διάφοροι τύποι καταγμάτων, όπως απλά, συντριπτικά, λοξά, σπειροειδή ή εγκάρσια.

Ανατομία της περιοχής

Η ανατομία εξαρτάται από το οστό που έχει υποστεί το κάταγμα. Τα οστά είναι σκληροί, ανθεκτικοί ιστοί που παρέχουν στήριξη στο σώμα και προστατεύουν τα εσωτερικά όργανα. Περιβάλλονται από περιόστεο (συμπαγής μεμβράνη) που βοηθά στη θρέψη και στην ανάπτυξή τους, ενώ στο εσωτερικό τους υπάρχει οστέινος μυελός που παράγει αιμοσφαίρια. Το κάταγμα προκαλεί διακοπή της ακεραιότητας αυτών των ιστών, επηρεάζοντας τη δομή και τη λειτουργικότητα της περιοχής.

Συμπτώματα του κατάγματος

• • • Πόνος: Έντονος πόνος που επιδεινώνεται με την κίνηση ή την πίεση στην περιοχή.
    • Οίδημα: Πρήξιμο γύρω από το σημείο του κατάγματος λόγω της φλεγμονής και της αιμορραγίας.
    • Μώλωπες: Εκχυμώσεις λόγω αιμορραγίας στους μαλακούς ιστούς γύρω από το κάταγμα.
    • Παραμόρφωση: Σε σοβαρές περιπτώσεις, το οστό μπορεί να εμφανίζεται παραμορφωμένο ή εκτοπισμένο.
    • Περιορισμός κίνησης: Δυσκολία ή αδυναμία κίνησης της περιοχής.
    • Κριγμός: Αίσθηση ήχος σπασίματος ή “κρακ” κατά την κίνηση του μέλους.

Δράση της φυσικοθεραπείας

Η φυσικοθεραπεία παίζει κρίσιμο ρόλο στην αποκατάσταση μετά από κάταγμα, βοηθώντας στη βελτίωση της κινητικότητας, της δύναμης και της λειτουργικότητας της περιοχής.

1. 1. Αρχική φάση (Ακινητοποίηση):

• • • Ακινητοποίηση: Κατά την οξεία φάση, το κάταγμα ακινητοποιείται με γύψο ή νάρθηκα για να επιτρέψει την επούλωση του οστού. Ο φυσικοθεραπευτής μπορεί να δώσει οδηγίες για την αποφυγή επιβάρυνσης της περιοχής και την αποκατάσταση της κινητικότητας στις γειτονικές αρθρώσεις.
    • Πάγος και διαχείριση πόνου: Εφαρμογή πάγου για μείωση του πόνου και του οιδήματος.

1. 2. Μεταγενέστερη φάση (Αφαίρεση νάρθηκα):

• • • Ασκήσεις εύρους κίνησης: Σταδιακές ασκήσεις για την αποκατάσταση του εύρους κίνησης της άρθρωσης και την αποφυγή ακαμψίας.
    • Μυϊκή ενδυνάμωση: Ασκήσεις ενδυνάμωσης των μυών που περιβάλλουν την περιοχή, για να βελτιωθεί η σταθερότητα και η υποστήριξη της άρθρωσης.
    • Διάταση: Διατάσεις για την αποκατάσταση της ευλυγισίας και τη μείωση της δυσκαμψίας.

1. 3. Τελική φάση (Λειτουργική αποκατάσταση):

• • • Λειτουργική προπόνηση: Ασκήσεις που προσομοιώνουν τις καθημερινές δραστηριότητες για την επαναφορά του ασθενή στην πλήρη λειτουργικότητα.
    • Ασκήσεις ισορροπίας και ιδιοδεκτικότητας: Για την αποκατάσταση της αίσθησης του χώρου και της ισορροπίας, ειδικά σε κατάγματα κάτω άκρων.
    • Εκπαίδευση στη σωστή βάδιση και φόρτιση: Ειδικά αν το κάταγμα έχει επηρεάσει την κινητικότητα, μπορεί να εφαρμοστεί εκπαίδευση στη βάδιση με ή χωρίς χρήση βοηθημάτων.

1. 4. Πρόληψη υποτροπών και βελτίωση υγείας των οστών:

• • • Εκπαίδευση: Εκπαίδευση του ασθενούς στη σωστή χρήση του σώματος για την αποφυγή νέων τραυματισμών.
    • Ενδυνάμωση και άσκηση: Συστηματική άσκηση που περιλαμβάνει ασκήσεις ενδυνάμωσης και αντοχής για να διατηρηθεί η υγεία των οστών.
    • Συμβουλές για τη διατροφή: Υποστήριξη και καθοδήγηση σχετικά με τη λήψη ασβεστίου και βιταμίνης D για την ενίσχυση της υγείας των οστών.

Η κάκωση περιφερικού νεύρου είναι μια βλάβη που επηρεάζει τα περιφερικά νεύρα, τα οποία είναι υπεύθυνα για τη μεταφορά σημάτων μεταξύ του εγκεφάλου/νωτιαίου μυελού και των υπολοίπων τμημάτων του σώματος, όπως οι μύες και το δέρμα. Οι κακώσεις αυτές μπορεί να προκύψουν από τραυματισμούς, συμπίεση, ισχαιμία, λοιμώξεις, ή και εκφυλιστικές νόσους. Οι επιπτώσεις περιλαμβάνουν από απλή παραισθησία (μυρμήγκιασμα) έως και σοβαρή παράλυση των μυών.

Συμπτώματα

Τα συμπτώματα εξαρτώνται από τη σοβαρότητα και την έκταση της βλάβης και περιλαμβάνουν:

• • • Μούδιασμα ή παραισθησία στην περιοχή που εννευρώνει το νεύρο.
    • Αδυναμία ή παράλυση των μυών που ελέγχει το νεύρο.
    • Μυϊκή ατροφία, εάν η βλάβη είναι παρατεταμένη και δεν αποκατασταθεί.
    • Πόνος ή καυσαλγία στην περιοχή της βλάβης ή κατά μήκος της διαδρομής του νεύρου.
    • Μειωμένα αντανακλαστικά και μείωση της αίσθησης σε σχέση με την αφή, την πίεση, τη θερμοκρασία ή την αίσθηση του πόνου.

Ανατομία της Περιοχής

Τα περιφερικά νεύρα είναι κλάδοι των νεύρων που προέρχονται από τον νωτιαίο μυελό και εξαπλώνονται στα άνω και κάτω άκρα, στο πρόσωπο και σε άλλα μέρη του σώματος. Τα περιφερικά νεύρα αποτελούνται από άξονες (νευρικές ίνες) οι οποίοι περιβάλλονται από μυελίνη και συνδετικό ιστό. Εάν υποστούν βλάβη, η διακοπή ή μείωση της μεταφοράς σημάτων προκαλεί τα συμπτώματα που προαναφέρθηκαν. Η κάκωση μπορεί να επηρεάσει:

• • • Μόνο τη μυελίνη (μυελινικές κακώσεις), που οδηγεί σε μερική διαταραχή της αγωγιμότητας.
    • Τον άξονα (αξονικές κακώσεις), που προκαλεί πιο σοβαρές και παρατεταμένες επιπτώσεις.

Δράση της Φυσικοθεραπείας

Η φυσικοθεραπεία είναι κρίσιμη για την αποκατάσταση των λειτουργιών μετά από κάκωση περιφερικού νεύρου. Το πρόγραμμα αποκατάστασης εξαρτάται από τη φύση και τη σοβαρότητα της κάκωσης και περιλαμβάνει:

1. 1. Πρόληψη και Διατήρηση Εύρους Κίνησης:

• • • Παθητικές και ενεργητικές ασκήσεις για τη διατήρηση της κινητικότητας των αρθρώσεων και την αποφυγή της δυσκαμψίας και της μυϊκής ατροφίας.
    • Κινητοποίηση των άκρων για τη βελτίωση της κυκλοφορίας του αίματος και την προαγωγή της αναγέννησης του νεύρου.

1. 2. Ενδυνάμωση Μυών:

• • • Ειδικές ασκήσεις για την ενίσχυση των μυών που επηρεάζονται από την κάκωση, μόλις αρχίσει η αποκατάσταση της νευρικής αγωγής.
    • Προοδευτική αύξηση της έντασης των ασκήσεων για να βελτιωθεί η δύναμη και η αντοχή των μυών.

1. 3. Ασκήσεις Νευρομυϊκής Επανεκπαίδευσης:

• • • Ασκήσεις που βοηθούν στην επανεκπαίδευση του εγκεφάλου και των μυών για την αποκατάσταση της κινητικότητας και του συντονισμού.
    • Χρήση τεχνικών, όπως το mirror therapy, για την αποκατάσταση της λειτουργίας του νεύρου και την ενίσχυση της κινητικής μνήμης.

1. 4. Διαχείριση Πόνου:

• • • Εφαρμογή φυσικών μεθόδων όπως η θερμοθεραπεία ή η ψυχοθεραπεία για την ανακούφιση του πόνου και της φλεγμονής.
    • Χρήση ηλεκτροθεραπείας (TENS) ή υπερήχων για την ανακούφιση των συμπτωμάτων και τη διέγερση της αναγέννησης του νεύρου.

1. 5. Αισθητικοκινητική Αποκατάσταση:

• • • Ασκήσεις για την αποκατάσταση της αίσθησης και της ιδιοδεκτικότητας, ώστε ο ασθενής να επανακτήσει τον έλεγχο των άκρων του και την αίσθηση της επαφής ή της πίεσης.
    • Εκπαίδευση του ασθενούς στην αντιμετώπιση των αισθητικών διαταραχών με τη χρήση κατάλληλων ερεθισμάτων.

1. 6. Εκπαίδευση και Προσαρμογή του Ασθενούς:

• • • Καθοδήγηση του ασθενούς και της οικογένειας για τη σωστή χρήση βοηθημάτων ή νάρθηκα κατά την περίοδο αποκατάστασης.
    • Προσαρμογή των δραστηριοτήτων της καθημερινότητας για την αποφυγή υπερβολικής φόρτισης και την προστασία της πάσχουσας περιοχής.